کارنامه 34 سال اشتغالزایی

اشتغالزایی  قبل از آنکه موجب رونق اقتصاد شود، ابزار سیاستمدارها در هر دوره انتخاباتی است؛خواه انتخابات مجلس باشد یا ریاست جمهوری. مهم این است که دغدغه همه “شغل” است.شغلی که وقتی سیاستمدار از کنار آن رای می گیرد، عمل به وعده اشتغالزایی را به حوزه اقتصاد می سپارد.

در گذشته حتی برخی دولت ها حتی بعد از انتخاب شدن هم آن را بهانه کردند که بیشتر در میان مردم اعتبار داشته باشند.هر طرحی را بهانه ای قرار دادند که بگویند شغل ایجاد می شود.مهمترین نمونه آن طرح بنگاههای زود بازده در دولت نهم بود که بیش از 250 هزار میلیارد تومان از منابع بانکها را رسما بلعید و در نهایت هم با ثبت  40 درصد انحراف از تسهیلات ارایه شده،نشان داد که  طرح های انتخاباتی-فصلی نمی توانند به اقتصاد کمک کنند.

گزارش بانک مرکزی از پنج برنامه توسعه ای بر این ادعا مهر تایید می گذارد که ایجاد هر فرصت شغلی نیاز به برنامه ریزی دارد و نه سیاست بازی! عملکرد شاخص های اقتصادی دولت هایی که دغدغه توسعه داشته اند، نشان می دهد که به میزانی که سرمایه گذاری برای تولید افزایش یافته، اشتغالزایی هم رونق گرفته است. در مقابل هرچه از میزان سرمایه گذاری کم شده،وضعیت اشتغالزایی هم نومید کننده شده است.این آمار به خصوص در مقایسه دو برنامه سوم و چهارم مشخص تر است.در برنامه سوم توسعه نسبت سرمایه گذاری به تولید 33 درصد بود که از این میزان  634 هزار شغل ایجاد شده است و در برنامه چهارم با کاهش نسبت سرمایه گذاری به تولید میزان اشتغال به کمتر از نصف و  به رقم 284 هزار نفر رسیده است.

دربرنامه پنجم نسبت سرمایه گذاری به تولید با وجودی که 27 درصد گزارش شده، اما به دلیل رکود حاکم بر اقتصاد به ثبات شغل های گذشته منجر شده است.هرچند که هنوز آمار دقیقی از اشتغالزایی در طول برنامه پنجم توسعه در دست نیست اما با توجه به اینکه  اقتصاد کشور بعد از تجربه رشد اقتصادی منفی 8/6 درصد سال 91 و منفی 9/1 درصد سال 92 ، رشد اقتصادی مثبت 3 درصد را بدست آورد،پیش بینی ها حاکی است که احتمال رشدی متناسب با سرمایه گذاری انجام شده و شرایط رکودی اقتصاد وجود دارد.چه آنکه براساس گزارش بانک مرکزی رشد سرمایه گذاری پس از کاهش 8/23 و 9/6 درصدی به ترتیب در سال‌های  91 و 92، در سال 93 رشد مثبت 5/3 درصدی را تجربه کرد. نرخ بیکاری کشور نیز از 2/12 درصد در سال 91 به 4/10درصد در سال 92  و بالاخره به 6/10 درصد در سال 93 رسید.

همین آمارها خود موید این نکته است که شغل و ثبات شغلی دراقتصاد نیازمند برنامه ریزی همه ارکان اقتصاد است.همه آن ارکانی که اقتصادهای توسعه یافته آنها را مد نظر قرار دادند و اقتصادشان رشد کرد و توسعه یافتند ولی درمیانگین 34 سال بعد از انقلاب(از ابتدا تا آخر برنامه چهارم) اقتصاد ایران گرفتار سیاست بازی شد.

4