ایران-استرالیا؛ بیست سال بعد

8 آذر 76 روزی فراموش نشدنی برای تاریخ معاصر ایران است. شاید به برکت مسابقه فوتبالی که در آن روز برگزار شد و ایران به شکلی استثنایی راهی جام جهانی شد، مردم معنای جشن خیابانی و شادی عمومی را درک کردند. اتفاقی که پیش از آن کمتر سراغ داریم.

اما برگردیم به مستطیل سبز و فوتبال. بیست سال پیش برای صعود به جام جهانی باید تا دقیقه آخر بازی صبر می کردیم. تا پلی آف می رفتیم و غروب حذف از مسابقات انتخابی را به چشم می دیدیم. هنوز هم خیلی ها بر این باورند که حق ما نبود راهی جام جهانی شویم چون استرالیا تیم برتر آن میدان بود. هرچه آن روز در ملبورن گذشت به کنار. حال تیم ملی ما الان چطور است؟ بیست سال بعد در سال 1396 همه در انتظار روز جمعه هستند. روزی که حریفان ما در جام جهانی 2018 روسیه مشخص خواهند شد. ما باز هم به جام جهانی رسیدیم. درست مثل بیست سال پیش. اما با چه کیفیتی؟ دو بازی زودتر از پایان مسابقات مقدماتی و فقط با دو گل خورده. باورش سخت است اما اتفاق افتاده. باورش برای نسلی که عادت به اتفاقات دقیقه نودی دارد سخت است اما کی روش و بازیکنان جوانش آسیا را به تسخیر خود درآورند. به واقع در حال حاضر هیچ تیمی در آسیا نیست که قدرت شکست ایران را داشته باشد و دیگر شایعه تبانی اعراب برای حذف کردن ایران و از این دست مسائل به لطف فوتبال برتر ایرانی بی معنا شده است. نکته طعنه آمیز ماجرا آن است که استرالیا بیست سال بعد از آن بازی معروف، باز هم در پلی آف حاضر شد ولی این بار توانست با شکست هندوراس مسافر روسیه شود.

پدران ما اگر بخواهند برای ما جوان تر ها از یک مسابقه فوتبال تعریف کنند،قطعا از مسابقه ایران و استرالیا خواهند گفت. برای ما حتما از عابدزاده و ویرا و پاشازاده و عزیزی و هری کیول و تور دروازه پاره شده ایران و جواد خیابانی خواهند گفت و بازهم مو به تنشان سیخ می شود و تپش قلب می گیرند.

واقعیت این است که ما چنین حماسه ای برای تعریف کردن نخواهیم داشت چون تیم ملی زمان ما بدون کوچک ترین دغدغه و استرسی به عنوان تیم اول گروه و دو بازی زودتر عازم جام جهانی می شد.

به راستی آن حماسه و شاهکار، جذاب تر از این صعود آرام نبود؟ تصور کنید در دور برگشت مسابقات مقدماتی جام جهانی 2018 مقابل قطر و چین و ازبکستان متوقف می شدیم و مقابل کره جنوبی شکست می خوردیم. کار به روز پایانی می کشید و بازی با سوریه حکم فینال را داشت. سوریه را می بردیم و به روسیه می رسیدیم. یک سناریو این و سناریویی دیگر، اتفاقی که در واقع افتاد.گزینه اول جذاب تر نبود؟