رامبد-رسایی-تتلو و فردای جامعه ایران

نسل ما برای یادگرفتن “وحدت” با حکایت شیرینی بزرگ شد: پدری برای نشان دادن قدرت اتحاد، تکه چوبهایی به فرزندانش میداد و آنها میشکستند. وقتی دسته ای از آن چوبها را یکجا به دستشان سپرد، ناتوان ماندند از شکستن و در بستر بیماری و آخرین دقایق زیستن، به آنها آموخت: بعد از من اگر باهم و پشت هم باشید، شکست نخواهید خورد.

وقتی سر و کله نقیضه این حکایت تمثیلی، در پیامهای وایبری و تلگرامی پیدا شد، میشد بوی مضحکه شدن خیلی چیزها را استشمام کرد. نقیضه از این قرار بود:”پدری در بستر بیماری و پیش از مرگ، پسرانش را صدا زد و به هر کدام، یک تکه چوب داد و گفت آن را بشکنید. همه شکستند.بعد دو تکه چوب داد، باز هم شکستند.بعد سه تکه چوب داد و شکستند و دسته ای چوب داد و باز هم، پسران، همه چوبها را شکستند.پدر قاطی کرد و گفت فلان فلان شده ها نشکنید! میخواهم نصیحت تان کنم.”

با این نقیضه، آن حکایت آموزنده و تاثیرگذار، روی چهره نسل جدیدتر جامعه، بی اثر که شده بود، هیچ، به هزل و هجوی تبدیل شده بود که داشت نه فقط “اتحاد،رمز پیروزی” که خیلی از مفاهیم و ارزش ها را به سخره میگرفت.

■■■

این چند اتفاق را مرور کنیم:

■ مجری پرمخاطب ترین برنامه چهار،پنج سال اخیر تلویزیون، هر شب فریادهای “به احترام مردم ایران بلند میشیم” و “مردم ایران ما شما رو خیلی دوس داریم”اش، گوش فلک را کر کرده، اما در دعوای خانم بازیگر و خبرنگارها، خودش را پرت میکند وسط معرکه و فایل صوتی منتشر و اصحاب رسانه را موعظه میکند که:”ننه من غریبم بازی درنیارین” و “بدم نمیاد چیزایی ارائه بدم که باعث سوزش بعضی جاهای حساس اون عزیزان (خبرنگاران) بشه” و بازیگر پرکار نقش‌های مکمل دهه 60 و 70 را هم مینوازد و چند شب بعد، “نمایش دلجویی”اش برپاست برای صفر کشکولی و همانجا “خطابه متظاهرانه بزرگواری”اش برپاتر که:”منم همه اونا که بهم توهین کردن رو میبخشم”.اینهمه تناقض مگر داریم؟!

■ هم ایشان که هرشب به احترام مردم ایران بلند میشود و بلند میکند همه را و غش و ضعف میرود برای همه، چند وقت بعد در واکنش به نمایش کمدی پارتنرش، در شوخی با جلسه کنکور، جایی از فرط خنده روده بر میشود و در میان قهقهه، به نیما میگوید: “مرتیکه کثافت”! آنهم در برنامه ای تولیدی که بازبینی می‌شود و چهار بار تکرار. حتما با آرایه “طرد و عکس” برای خودشان توجیه میکنند، اما اینهمه تناقض مگر داریم؟!

■ همین شبکه و همین برنامه، چندین و چند ساز موسیقایی را چندین بار روی آنتن نمایش میدهد، نمایش ساز – با اینهمه کشمکش و بحث و حاشیه- به سه تار روی آنتن شبکه چهار هم میرسد -البته خدا را شکر- اما به پخش فقط “نمای دهان نوازنده نی”، در شبکه های یک و دو که میرسد، ممنوع میشود.پاسخ هر سوالی هم تنها دو جمله است:”آنجا فرق میکند” و “اینجا فرق دارد”.

اینهمه تناقض مگر داریم؟!

■ این مثالها و قصه ها هست تا برسد به اتفاق این روزها که رکورددار جابجایی مرزهای تناقض و تضاد است: غیرمجازترین رپر زیرزمینی، با نابهنجارترین هیئت ظاهری، با آب و تاب به تولد یکسالگی “ارزشی” ترین رسانه دعوت میشود و با دستهای یکی از “پایدار”ترین افراد مبارز با هرچه و هرکه از دایره ارزشهای اسلامی بیرون میداند، “تجلیل” می‌شود و تابلو میگیرد. بیت الغزل ماجرا تازه مانده است: “آشتی کنان دو فرمانده”؛ فرمانده تتلیتی ها و فرمانده ارتش بهنوشیا.

همان دو نفری که مسواک زدن و آب پرتقال هم زدنشان، افزون بر 9میلیون نفر، دنبال کننده دارد و صدها هزار لایک.

■■■

مقصد این راه که نه، بیراهه، به ترکستان هم نیست. این روش و منش متناقض که انگشت نماهای جامعه- وقتی وزنه ها و وزین ها یا در عزلت اند یا در عسرت اند یا مغضوب اند یا ممنوع-در پیش گرفته اند، بلایی بر سر جامعه ایران خواهد آورد که آن سرش ناپیدا. نه فقط گفتمان اجتماعی-سیاسی اصیل اصولگرایی-با سردمدارانی معتقد و فکور و دلسوز- را دچار افول میکند که هر چه گفتمان و فکر و راه و رویه و اصل و اصول و تعالی و صعود و امروز و آینده و کودک و نوجوان و آموزش و تعمق و ارزش و هرچه هست و نیست را پوچ و بی مغز خواهد کرد.

اگر برای فردای این جامعه دل نگرانید، برای اینهمه تضاد و تناقض چاره کنید، پیش از آنکه از هیچکس برنیاید هیچ کار.