وقتی وارد جاکارتا (پایتخت اندونزی) می‌شوی، چیزی که شگفتی‌آور است، فاصله طبقاتی‌ست. البته، شاید به جرات بتوان گفت، فاصله طبقاتی لفظی نیست که بتواند این حجم از تفاوت را به مخاطب برساند. در کنار برج هاو هتل های چند ستاره ای که در این شهر وجود دارد، کوخ‌هایی را می‌توان به وفور دید که شگفتی آور است. خانه‌های چند متری، حجم انبوه انسانی، نبود امکانات اولیه، عدم وجود بهداشت فردی و جمعی و …، نگاه هر مسافری را به خود جلب می‌کند. اینجا با آن پوسترها و تبلیغاتی که وجود دارد و بیشتر متوجه بالی است، تفاوتی عجیب دارد. گویی وارد دو دنیای متفاوت می شوی؛ اندونزی رسانه ها و اندونزی در کوچه پس کوچه‌های جاکارتا.
خانه‌هایی چند متری و بدون اولین امکانات زندگی؛ نمایی تکراری در گوشه و کنار جاکارتاست و البته، مُسکنی مانند فوتبال، سینما و موسیقی!
اینها تجربه و روایتی از زیر پوست این شهر نیست؛ بلکه مشاهدات طبیعی و دست اول از نمای بیرونی این کلانشهر چند میلیون نفری است که گهگاه با زیور تبلیغات و رسانه، جلوه ای دیگر پیدا می کند؛ مانند اجلاس بانک جهانی یا بازیهای آسیایی 2018 …